Wykopalisko z pierwszej połowy lat dziewięćdziesiątych.
Nazwałem je kiedyś „Radość życia”
Pamiętam że facet jak zobaczył że „celuję” w niego,
od razu się uśmiechnął i wyciągnął flaszę zza pazuchy,
proponując mi łyk.
„Tego typu” ludzie często potrafią się bardziej cieszyć życiem niż my…
Z innej beczki, pamiętam kiedyś idę sobie w Olsztynie do restauracji nad jeziorem, jest środek lata.
Na skwerku leży kilku takich „szczęśliwych”
Mój znajomy pokazując na nich mówi:
- popatrz, to najbogatsi ludzie w mieście
- dlaczego? spytałem zdziwiony
- …czy miałbyś dość pieniędzy aby spędzić caaałe wakacje na Mazurach??
- no nie, odrzekłem…
Bo i coś w tym jest…
Jak odnaleźć balans w życiu??
Z czasem wszystko okazuje się być bardziej zagmatwane niż mogłoby się wydawać.
Na pewno pamiętacie taką scenę z CK Dezerterzy.
Moryc Haber grany przez fenomenalnego Wiktora Zborowskiego do reszty ekipy:
- życie jest jak wielki żelazny most ....
- ktoś z dezerterów pyta dlaczego?
- na co Moryc: nie wiem…
Nazwałem je kiedyś „Radość życia”
Pamiętam że facet jak zobaczył że „celuję” w niego,
od razu się uśmiechnął i wyciągnął flaszę zza pazuchy,
proponując mi łyk.
„Tego typu” ludzie często potrafią się bardziej cieszyć życiem niż my…
Z innej beczki, pamiętam kiedyś idę sobie w Olsztynie do restauracji nad jeziorem, jest środek lata.
Na skwerku leży kilku takich „szczęśliwych”
Mój znajomy pokazując na nich mówi:
- popatrz, to najbogatsi ludzie w mieście
- dlaczego? spytałem zdziwiony
- …czy miałbyś dość pieniędzy aby spędzić caaałe wakacje na Mazurach??
- no nie, odrzekłem…
Bo i coś w tym jest…
Jak odnaleźć balans w życiu??
Z czasem wszystko okazuje się być bardziej zagmatwane niż mogłoby się wydawać.
Na pewno pamiętacie taką scenę z CK Dezerterzy.
Moryc Haber grany przez fenomenalnego Wiktora Zborowskiego do reszty ekipy:
- życie jest jak wielki żelazny most ....
- ktoś z dezerterów pyta dlaczego?
- na co Moryc: nie wiem…
Pojęcia nie mam czym to zdjęcie zrobiłem...
Połowa lat dziewięćdziesiątych.
Połowa lat dziewięćdziesiątych.
Dobry portret, na prawdę dobry portret!Wygląda jak z 6x4.5
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Deviant
Czasami im mniej mamy, tym bardziej potrafimy docenić to co posiadamy.
OdpowiedzUsuńDoszedłem do podobnego wniosku odbywając praktyki studenckie w szkole specjalnej. Gdy trafiłem do budynku w którym przebywają dzieciaki ze znacznym (IQ na poziomie 3-6 latka) i głębokim (IQ na poziomie 0-3 latka) upośledzeniem umysłowym zauważyłem jedno. Dzieciaki strasznie pokrzywdzone przez los, skazane na pewnego rodzaju przyszłą śmierć społeczną a uśmiechnięte od ucha do ucha. Cieszył je każdy promyk słońca, każda drobnostka. Jakoś nie przejmowały się tym że do końca życia skazane będą na opiekę rodziców, nie założą rodzin, nie będą takie jak inni, że gdzieś tam jest wojna o ropę, że są narkotyki, polityka...
P.S. Fotopan HL + Fotonbrom? :)
Świetne zdjęcie!
OdpowiedzUsuńCieszę sie że Wam sie fotka podoba :)
OdpowiedzUsuńi kolejny raz już napotykam się z tą samą myślą, którą tutaj pokazujesz - "ktoś kto nie ma nic, jest najszczęśliwszy na świecie" (nie pamiętam czyja to myśl ale to fragment jakiegoś wiersza chyba był).
OdpowiedzUsuńPodoba mi się ta strona i zdjęcia. Chciałem dodać coś od siebie. Co prawda fotografuję od dwóch i pół roku to fotografia nauczyła mnie jednego: Potrafię dostrzec szczegóły codziennego życia, które są optymistyczne i piękne. Ponadto doszedłem do wniosku, że każde miejsce na Ziemi jest piękne.
Rozwiany włos, winko w ręce i szczęście na twarzy. Złapanie takiej chwili, takiego momentu bezcenne. I zgadzam się z przedpiścami, że ktoś, kto ma niewiele, naprawdę potrafi docenić to, co posiada.
OdpowiedzUsuń