Lekko polemicznie

Myślę że z grubsza rzecz ujmując Fotografię  można podzielić na dwa rodzaje. Przynajmniej pod względem roli technologii. Pierwszy w którym ona fotografia, sama jest drogą i celem.  Ten typ istnieje niemal sam w sobie jest podmiotem i orzeczeniem. Sprawia wrażenie intelektualnie zaangażowany. Droga dojścia do obrazu jest nie mniej istotna jak finalny efekt. Sądzę że można tu wyróżnić dwie skrajnie odległe grupy. Jedna zainteresowana jest istotą obrazowania, formą, estetyką, które to elementy są bardzo zależne od technologii, znajdziemy tu fotografię otworkową, szeroki nurt powrotu do analogowego zapisu obrazu ze skrajnością zafascynowaną Czasem jak na przykład solarigrafia.

Zasadnicze odrzucenie nowoczesnych technologii i skupienie się na obrazie czasami jest tylko przykrywką do kompletnej fascynacji tradycyjnymi technologiami. Czyli jednak – Technologiami.  W tym rodzaju Fotografii sam obiekt który zostaje uwieczniony jest jak gdyby  marginesem. Kluczowe pytanie brzmi nie Co tylko Jak i Czym. W opozycji do tego nurtu wydaje się być drugi rodzaj.
Fotografia dla której kluczowy jest sam efekt końcowy, ów prostokąt zawierający to co najbardziej interesuje fotografa. Jedni fotografowie kompletnie nie interesują się sprzętem i techniką, interesuje ich by aparat po prostu był sprawny i wystarczająco dobry, na zdjęciu wszystko było jak należy a obiekt był odpowiednio pokazany i czytelny. Mamy tu fotografię podróżniczą, reporterską, pamiątkową, fotografię krajobrazową, fotografię architektury. Całe tony poprawnych obrazów. Część z tych zdjęć ma sporą wartość dokumentalną jednak z punktu widzenia pierwszego wymienionego przeze mnie rodzaju w większości jest bezwartościowa.  W sumie można by powiedzieć że jest to rodzaj fotografii figuratywnej i dość dosłownej. Żeby była jasność, wcale nie próbuję tutaj oceniać żadnego z tych rodzajów, zwyczajnie jadąc pociągiem mam chwilkę czasu, a paląc papierosa w toalecie i chłonąc ośnieżony krajobraz widziany przez szparę w oknie naszły mnie takie myśli. Pewnym paradoksem jest fakt że i w jednej grupie (nazwijmy ją analogową i w drugiej, na potrzeby tego wpisu nazwijmy ją cyfrową) znajdziemy rzesze ludzi o których kiedyś mówiło się że są „śrubkologami”  Różnica jest tylko w tym jakiego rodzaju technologii używają jedni i drudzy. Jedną będą godzinami rozprawiać o wywoływaczach, dziurkach w aparacie, wielkości negatywu, czy płytki. Drudzy będą gadać o pikselach, szumach, winietowaniu itd. Poniekąd do tych paru wątłych myśli sprowokowały mnie rozmowy w czasie Łódzkich Targów. W gruncie rzeczy, wbrew pozorom, jednym i drugim jest bardzo blisko do siebie. Często jednak jedni lekceważą drugich, bo zdjęcia jednych są wysoce niedoskonałe i eksponują tą niedoskonałą naturę analogowej fotografii, a zdjęcia drugich są tylko „dokumentalne”
Trochę jak różnice między miłośnikami czarnych płyt a miłośnikami  muzyki na CD.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Świat jest takim jakim go widzimy, jego obraz jest stworzony przez nasze oczy i mózg (nie zapominajmy że to on odgrywa niebagatelną rolę w procesie patrzenia.)
Jak pokażemy ten świat zależy od nas i naszego stosunku do fotografii,  naszego rozumienia fotografii. Tutaj przyznam się bez bicia że mimo dość wielu lat praktyki nadal jej nie rozumiem.
Nadal nie wiem czym jest fotografia. Jaka jest jej istota. Dla mnie jest troszkę ucieczką, troszkę poszukiwaniem siebie. Ale jej nie rozumiem.
Jest wysoce prawdopodobne że wszystko co napisałem powyżej nie ma kompletnie sensu, ale jazda pociągiem nastraja do dość swobodnej  podróży w głąb siebie. 

 Piktorialistycznie... :)
Reprodukcja jakiegoś lichego slajdu Konica.
Okolice Zawoi.
Jakieś piętnaście lat temu.