Kolejny raz droga na szynach, więc jest troszkę czasu na myślenie, tak,
krajobraz za oknem pędzi, myśli zwalniają.
Przyszło mi do głowy czy przypadkiem nie jest tak,
że fotografowanie jest udowadnianiem sobie że się istnieje.
Naciskam na spust wiec jestem.
Uploaduje kolejne zdjęcie na bloga, znaczy się jeszcze żyję.
Cały ten proces patrzenia na świat w poszukiwaniu fragmentarycznych odniesień do stanu ducha,
kadrowanie, to w sumie wycinanie z większej całości okruchów życia.
Bo zawsze gdzieś tam w końcu o życie chodzi.
W takim kontekście technika wydaje się być drugorzędna, a nawet trzecioligowa.
Wydaje mi się że dyskusje o technice są zwykłą (choć z reguły nieświadomą)
ucieczka przed pustką w kadrze.
Zajmowałem się kiedyś fotografią pejzażową. Szukałem światła i kształtów…
…i miało być ładnie. Przede wszystkim ładnie i estetycznie.
Ale po paru latach estetyka, jako stan myślenia o obrazie przejada się totalnie.
Myśląc o kolejnym zdjęciu zastanawiasz się tylko czy słońce będzie troszkę wyżej czy niżej ,
a drzewko bardziej z prawej czy z lewej…
Każdy z nas (CHYBA) ulega czarowi tej chwili gdy wydaje się że słońce jest taki nisko
że musi zapalić trawy na łakach...
Pamiętam, kiedyś z Miłoszem poszliśmy na wgórza nad Notecią oglądać ten spektakl.
Zabraliśmy ze sobą flaszę taniego wina dla naturalnego wzmocnienia efektu tej chwili.
Miłosz pociągnął łyka z gwinta, podał mi bez słowa butelke, ja pociągnąłem łyk,
a słońce sunęło w dół rozbijając się o horyzont....
Tak więc posmakowałem specjału ze szkła w tradycyjnym kształcie,
wylałem resztę, bez słowa i... więcej nie wracaliśmy do tego tematu.
Albo innym razem z Arkiem stroiliśmy się, dmuchając w butelki Noteckiego jak we fletnię pana
upijając po łyczku by uzyskać ten sam dźwięk... a w tle słońce paliło dolinę..zanurzając się w rzece...
Znam ludzi którzy całe życie fotografują zachody i wschody.
I czują się artystami.
Tak też można.
Sztuka jest pojemna, jest tam i Weston, i Warhol, i Duchamp,i piktorialiści...
Może nawet gdzieś w niej mieści sie i Bronek i ja :)
W końcu wszystko jest poezją i każdy jest poetą.
Życie zapisane, szczerze, bez ściemy, na kawiarnianej chusteczce
jest warte tyle samo co obraz olejny albo freski w Watykanie.
ps. a w słuchawkach po raz 10 leci "Porwany za młodu" :)
--- "Who'll come with me?"
Obydwie fotki NEXio z Jupiterem 1.5/50mm
